काही जुने दिवस

घड्याळात चार वाजलेले बघायला लागणं म्हणजे एक शिक्षा आहे.

म्हणजे सकाळचे चार वाजलेले बघायला लागणं ही एक शिक्षा आहे.

म्हणजे त्याचं असं झालं की आम्ही एका प्रोजेक्टवर काम करीत आहोत. मी अजून तसा नविनच आहे त्यामुळे बरोबरच्या मंडळींवर थोडी जास्त डिपेन्डन्सी. इतर कामाच्या गडबडीत या प्रोजेक्टचं काम थोडं मागे पडलेलं. मग बॉसनं अचानक रिलीज डेट मागितली आणि मी फोन उचलून त्या व्हेंडरला झापला, ’इतकी कामं राहिली आहेत, करताय काय?’ मग पुरेशा तडजोडीनंतर असं ठरलं की मी आणि माझा एक सहकारी अशा दोघांनी बॅंगलोरला त्या व्हेंडरच्या ऑफिसमध्ये जाऊन महत्त्वाची सगळी कामं निपटवायची.

मुहुर्त लगेच दुसऱ्या दिवशीचा होता, आणि माझ्या कोणत्याही काकाच्या मालकीची विमान कंपनी नसल्यामुळे, सकाळी सव्वासहाच्या फ्लाईटची तिकिटं मिळाली. म्हणजे सकाळी चारलाच उठायला लागणार ना?

बॅंगलोरमध्ये उतरलो तर चक्क रिमझिम पाऊस पडत होता आणि मस्त थंडी होती. अगदी बिनकामाच्या चकाट्या पिटत फिरायला योग्य अशी. पण आमच्या डोळ्यासमोर बॉसनं मागितलेली रिलीज डेट! मग मुकाट त्या व्हेंडरचं ऑफिस गाठलं. दिवसभर त्याच्या मेंदूचा पुरता फडशा पाडला. डिमांडिंग पोझिशनमध्ये असल्याचा हाच फायदा होतो. सकाळी नऊला सुरु झालेली मिटींग संध्याकाळी साडेसहाला संपली तेव्हा सगळ्यांचाच टाईम-आऊट झाला होता.

परतण्याआधीचे दोन-तीन तास काय करायचं म्हणून कुठेतरी जाऊन बसायचं असा प्लान होता. माझ्या सहकाऱ्याचा बॅंगलोरमधील मित्र ही जबाबदारी पार पाडणार होता. त्याने सांगितलेल्या पत्त्यावर जायला निघालो आणि रिक्षातून बॅंगलोर-दर्शन सुरु झाले. जाता जाता सहज रेसिडेंसी रोड असं नाव वाचलं. थोडं आणखी पुढे गेल्यावर ’कासा पिकोला’ नामक ’द इटालियन वे’ रेस्तरॉं दिसले. ओळख पटायला वेळ अजिबात लागला नाही. कारण बॅंगलोरशी ओळख याआधीच झाली होती.

सात-आठ वर्षांपूर्वी कॉलेजमध्ये असताना इंडस्ट्रियल टूरच्या नावाखाली जिवाचे बॅंगलोर करून झाले होते. करीयर, स्पर्धा, असली आयुष्य, इंडस्ट्री, जॉबची समीकरणं असल्या गोष्टींची अजून ओळख व्हायची होती. हिंदुस्थान एरोनॉटिक्स, फिलिप्स, इस्रो च्या भेटी भलत्याच इन्स्पिरेशनल होत्या. शिवाय मला नक्की आठवतं, विप्रो-इन्फोसिस चे कॅम्पस पाहूनच जनता पागल झाली होती. त्यांचे अवाढव्य चकाचक कॅम्पस, आलिशान ऑफिसेस, पॉश कॅंटीन्स, कॉफीशॉप्स कॉलेजच्या पोरांना इम्प्रेस न करतील तरच नवल होते. इन्फोसिसमध्ये तर एका हिरव्यागार कुरणाच्या मध्याशी असणाऱ्या छोट्याशा जलाशयात पाय सोडून बसलेले प्रणयी युगुल (तेही ऑफिसच्या वेळात!) पाहून, इन्फोसिस जॉइन करणे म्हणजे बॉलिवूडच्या सिनेमात हिरो बनण्याइतकेच स्वप्नाळू वाटले होते!

शिवाय दिवसभर अशा वेगवेगळ्या ठिकाणी फिरून झाल्यावर रात्री श्रमपरिहारार्थ सगळ्या हॅपनिंग ठिकाणांना भेट देणं अपरिहर्यच होतं. एम. जी रोड, ब्रिगेड रोड, रेसिडेन्सी रोड इथली सगळी ठिकाणं पालथी घातली होती. सगळी मॉल्स, दुकानं, हॉटेल्स सगळं फिरून झालं होतं. तेव्हाच कधीतरी त्या ’कासा पिकोला’चा शोध लागला होता..

ज्या हॉटेलमध्ये राहिलो होतो तेथील मजा तर शब्दात वर्णन करणे केवळ अशक्य. आम्ही पुरते तीन मजले व्यापले असतानाही बहुतांश सगळी जनता केवळ दोन-तीन रूम्समध्येच पडलेली असायची. नाच, गाणी, गप्पा, बौद्धिकं सगळ्याचाच महापूर आला होता! ’प्लॅंचेट’चाही एक फ़ेल्ड अटेंप्ट करून झाला होता. त्या रात्री तर आम्ही एव्हढे हसलो होतो. नुसता धुमाकूळ घातला होता. हॉटेलचा मॅनेजर आम्हाला शांत करता करता वेडापिसा झाला होता..

आईशप्पथ, काय दिवस होते ते..

नविन ऑफिस

नविन ऑफिसचा पहिला दिवस मोठा "अजीब"असतो. आपण नक्की कशात उडी मारली आहे हे उमगण्याचा हा पहिला दिवस. शिवाय ही उडी आगीतून फुफाट्यात नसावी असंही कुठेतरी वाटत असतं.

आजचा दिवसही काही फार वेगळा नव्हता.

’नऊ वाजता ऑफिस सुरु होतं, तोपर्यंत पोहोचशील ना?’ एच आर मॅनेजरनं धमकीवजा सूचना केली होती. मग वेळेत न जाण्याचा प्रश्नच नव्हता. सकाळी सकाळी उठून, शाळेचा पहिला दिवस असल्यासारखं आवरून वेळेत गेलो! तरी बरं नविन ऑफिस घरापासून फार लांब नाही. नविन बकरा आहे म्हणल्यावर मला एका कॉन्फरन्स रूममध्ये बसवलं. माझ्याखेरीज अजून तिघेजण होते. सगळ्यांच्या तोंडावर तोच तो बळीच्या बकऱ्याचा निरागसपणा! मीच थोडा एक्स्ट्रा निर्लज्ज आहे की काय असं उगाचच वाटलं. पाच मिनिटांनंतर तर असं वाटायला लागलं की प्रत्येकजण त्या अति-फॉर्मल वातावरणात अगदी तोंडाशी आलेले शब्दही अवघडलेपणाबरोबर गिळून टाकत होता.

काय म्हणताय राव, कुठलं डिपर्टमेंट?, मग मीच बोलता झालो. ’अकाउंट्स’, ’सेल्स’, दोघेजण एकदम वदते झाले. ’मी टेक्नॉलॉजीमध्ये’ मीसुद्धा माझं कुळ सांगून टाकलं! आणि तिसऱ्याचा चेहरा एकदम जपानमध्ये वर्षभर राहिलेल्या गुजराथ्याला मराठी बांधव भेटावा तसा खुलला. मग त्याने स्वत:ची पूर्वकहाणी सांगायला सुरुवात केली आणि तेवढ्यातच एच आर सुंदरी उगवली. आम्हाला पहिला दिवस म्हणून नऊ वाजता हजेरी आणि ही बया पावणेदहाला प्रकट होणार असं मनातल्या मनात म्हणत मी घड्याळ पाहिलं. ’सो सॉरी, मला थोडा उशीर झाला. आता मी तुम्हाला आपल्या कंपनीबद्दल थोडी माहिती सांगते.’ असं म्हणत तिनं पुढचा पाऊण तास आमचं ’आपली कंपनी’ या विषयावर बौद्धिक घेतलं. कंपनी नासडॅकवर लिस्ट झाली तेव्हा सीएनबीसीवर झालेली सीईओची मुलाखत पासून कॅंटीनमध्ये कोणत्या दिवशी काय मेन्यु असतो ते सगळं सांगून झालं.

मग तिनं चार वेगवेगळ्या आकारमानाचे गठ्ठे आम्हा चौघांपुढे टाकले आणि म्हणाली, भरा आता हे. सत्तावीस ठिकाणी पत्ता आणि बावन ठिकाणी सह्या करून झाल्यावर मी बोटं चोळत बसलो, बाकीचे तिघे काही अगम्य फॉर्मसचा अर्थ लावत बसले होते. सुंदरी परत आली आणि मी रिकामा बसलेलो पाहून म्हणाली, अरे वा, बरंच लवकर आटोपलं. निदान पहिल्या दिवशीतरी एच आर च्या शाबासकीसारखी दुर्मिळ गोष्ट मिळावी हे काही कमी नाही. (मी तर विचार करतोय की रिझ्युमीमध्ये ’एच आर’ची शाबासकी मिळाली होती असं लिहून टाकावं!)

त्यानंतर आमची वरात निघाली ते माझ्या डेस्कपर्यंत. किती दिवस इथं बूड टिकणार माझं इथे हा विचार मी ’आवडली का तुझी जागा?’ या प्रश्नाबरोबर झटकला. ठेवणीतलं हास्य झळकावत मी म्हणालो, ती पलिकडची केबिनही चालली असती. या उत्तरावर सुंदरीच्या तोंडावर ’घोरं पापम’ असे भाव आले. माझ्या मुखकमलावरील प्रश्नचिन्ह पाहून ती म्हणाली, ती सीईओची केबिन आहे. मी मनातल्या मनात अद्याप माझ्या स्पर्शाने पावनही न झालेल्या त्या डेस्कवर डोकं आपटलं. नसता चहाटळपणा कोणी सांगितला होता, असं मी माझं मलाच ओरडलोही. सुंदरी नुसतीच हसली. तिच्या हसण्याचा आवाज चोहोबाजूला घुमतोय असं वाटलं. सुंदरीच्या शुभ्र दंतपंक्तींमधील सुळे जरा जास्तच लांब आहेत असंही वाटलं.

मी निमूटपणे डेस्कवर बसलो. लॅपटॉपही आला होताच, मग इनबॉक्समध्ये डोकं खुपसलं.

ठीक आहे तर, तु कामाची सुरुवात कर. आपण पुन्हा भेटूच. काही लागलं तर माझी केबिन कुठे आहे ते तुला माहित ’आहेच.’ सुंदरी जाता जाता म्हणाली.

जाता जाता पुन्हा एकदा हसली.

तिचं हसणं सगळीकडे घुमतं कसं? शिवाय ते जरा जास्तच लांब असणारे तीक्ष्ण सुळे! रामाचं नाव घ्यावं का मुंडक्यांच्या माळा घालणाऱ्या कालीमातेचं?

नविन ठिकाणी प्रश्ण पडायला लागले की हमखास समजावं, गाडी मार्गाला लागली.