काही जुने दिवस

घड्याळात चार वाजलेले बघायला लागणं म्हणजे एक शिक्षा आहे.

म्हणजे सकाळचे चार वाजलेले बघायला लागणं ही एक शिक्षा आहे.

म्हणजे त्याचं असं झालं की आम्ही एका प्रोजेक्टवर काम करीत आहोत. मी अजून तसा नविनच आहे त्यामुळे बरोबरच्या मंडळींवर थोडी जास्त डिपेन्डन्सी. इतर कामाच्या गडबडीत या प्रोजेक्टचं काम थोडं मागे पडलेलं. मग बॉसनं अचानक रिलीज डेट मागितली आणि मी फोन उचलून त्या व्हेंडरला झापला, ’इतकी कामं राहिली आहेत, करताय काय?’ मग पुरेशा तडजोडीनंतर असं ठरलं की मी आणि माझा एक सहकारी अशा दोघांनी बॅंगलोरला त्या व्हेंडरच्या ऑफिसमध्ये जाऊन महत्त्वाची सगळी कामं निपटवायची.

मुहुर्त लगेच दुसऱ्या दिवशीचा होता, आणि माझ्या कोणत्याही काकाच्या मालकीची विमान कंपनी नसल्यामुळे, सकाळी सव्वासहाच्या फ्लाईटची तिकिटं मिळाली. म्हणजे सकाळी चारलाच उठायला लागणार ना?

बॅंगलोरमध्ये उतरलो तर चक्क रिमझिम पाऊस पडत होता आणि मस्त थंडी होती. अगदी बिनकामाच्या चकाट्या पिटत फिरायला योग्य अशी. पण आमच्या डोळ्यासमोर बॉसनं मागितलेली रिलीज डेट! मग मुकाट त्या व्हेंडरचं ऑफिस गाठलं. दिवसभर त्याच्या मेंदूचा पुरता फडशा पाडला. डिमांडिंग पोझिशनमध्ये असल्याचा हाच फायदा होतो. सकाळी नऊला सुरु झालेली मिटींग संध्याकाळी साडेसहाला संपली तेव्हा सगळ्यांचाच टाईम-आऊट झाला होता.

परतण्याआधीचे दोन-तीन तास काय करायचं म्हणून कुठेतरी जाऊन बसायचं असा प्लान होता. माझ्या सहकाऱ्याचा बॅंगलोरमधील मित्र ही जबाबदारी पार पाडणार होता. त्याने सांगितलेल्या पत्त्यावर जायला निघालो आणि रिक्षातून बॅंगलोर-दर्शन सुरु झाले. जाता जाता सहज रेसिडेंसी रोड असं नाव वाचलं. थोडं आणखी पुढे गेल्यावर ’कासा पिकोला’ नामक ’द इटालियन वे’ रेस्तरॉं दिसले. ओळख पटायला वेळ अजिबात लागला नाही. कारण बॅंगलोरशी ओळख याआधीच झाली होती.

सात-आठ वर्षांपूर्वी कॉलेजमध्ये असताना इंडस्ट्रियल टूरच्या नावाखाली जिवाचे बॅंगलोर करून झाले होते. करीयर, स्पर्धा, असली आयुष्य, इंडस्ट्री, जॉबची समीकरणं असल्या गोष्टींची अजून ओळख व्हायची होती. हिंदुस्थान एरोनॉटिक्स, फिलिप्स, इस्रो च्या भेटी भलत्याच इन्स्पिरेशनल होत्या. शिवाय मला नक्की आठवतं, विप्रो-इन्फोसिस चे कॅम्पस पाहूनच जनता पागल झाली होती. त्यांचे अवाढव्य चकाचक कॅम्पस, आलिशान ऑफिसेस, पॉश कॅंटीन्स, कॉफीशॉप्स कॉलेजच्या पोरांना इम्प्रेस न करतील तरच नवल होते. इन्फोसिसमध्ये तर एका हिरव्यागार कुरणाच्या मध्याशी असणाऱ्या छोट्याशा जलाशयात पाय सोडून बसलेले प्रणयी युगुल (तेही ऑफिसच्या वेळात!) पाहून, इन्फोसिस जॉइन करणे म्हणजे बॉलिवूडच्या सिनेमात हिरो बनण्याइतकेच स्वप्नाळू वाटले होते!

शिवाय दिवसभर अशा वेगवेगळ्या ठिकाणी फिरून झाल्यावर रात्री श्रमपरिहारार्थ सगळ्या हॅपनिंग ठिकाणांना भेट देणं अपरिहर्यच होतं. एम. जी रोड, ब्रिगेड रोड, रेसिडेन्सी रोड इथली सगळी ठिकाणं पालथी घातली होती. सगळी मॉल्स, दुकानं, हॉटेल्स सगळं फिरून झालं होतं. तेव्हाच कधीतरी त्या ’कासा पिकोला’चा शोध लागला होता..

ज्या हॉटेलमध्ये राहिलो होतो तेथील मजा तर शब्दात वर्णन करणे केवळ अशक्य. आम्ही पुरते तीन मजले व्यापले असतानाही बहुतांश सगळी जनता केवळ दोन-तीन रूम्समध्येच पडलेली असायची. नाच, गाणी, गप्पा, बौद्धिकं सगळ्याचाच महापूर आला होता! ’प्लॅंचेट’चाही एक फ़ेल्ड अटेंप्ट करून झाला होता. त्या रात्री तर आम्ही एव्हढे हसलो होतो. नुसता धुमाकूळ घातला होता. हॉटेलचा मॅनेजर आम्हाला शांत करता करता वेडापिसा झाला होता..

आईशप्पथ, काय दिवस होते ते..