नविन ऑफिस

नविन ऑफिसचा पहिला दिवस मोठा "अजीब"असतो. आपण नक्की कशात उडी मारली आहे हे उमगण्याचा हा पहिला दिवस. शिवाय ही उडी आगीतून फुफाट्यात नसावी असंही कुठेतरी वाटत असतं.

आजचा दिवसही काही फार वेगळा नव्हता.

’नऊ वाजता ऑफिस सुरु होतं, तोपर्यंत पोहोचशील ना?’ एच आर मॅनेजरनं धमकीवजा सूचना केली होती. मग वेळेत न जाण्याचा प्रश्नच नव्हता. सकाळी सकाळी उठून, शाळेचा पहिला दिवस असल्यासारखं आवरून वेळेत गेलो! तरी बरं नविन ऑफिस घरापासून फार लांब नाही. नविन बकरा आहे म्हणल्यावर मला एका कॉन्फरन्स रूममध्ये बसवलं. माझ्याखेरीज अजून तिघेजण होते. सगळ्यांच्या तोंडावर तोच तो बळीच्या बकऱ्याचा निरागसपणा! मीच थोडा एक्स्ट्रा निर्लज्ज आहे की काय असं उगाचच वाटलं. पाच मिनिटांनंतर तर असं वाटायला लागलं की प्रत्येकजण त्या अति-फॉर्मल वातावरणात अगदी तोंडाशी आलेले शब्दही अवघडलेपणाबरोबर गिळून टाकत होता.

काय म्हणताय राव, कुठलं डिपर्टमेंट?, मग मीच बोलता झालो. ’अकाउंट्स’, ’सेल्स’, दोघेजण एकदम वदते झाले. ’मी टेक्नॉलॉजीमध्ये’ मीसुद्धा माझं कुळ सांगून टाकलं! आणि तिसऱ्याचा चेहरा एकदम जपानमध्ये वर्षभर राहिलेल्या गुजराथ्याला मराठी बांधव भेटावा तसा खुलला. मग त्याने स्वत:ची पूर्वकहाणी सांगायला सुरुवात केली आणि तेवढ्यातच एच आर सुंदरी उगवली. आम्हाला पहिला दिवस म्हणून नऊ वाजता हजेरी आणि ही बया पावणेदहाला प्रकट होणार असं मनातल्या मनात म्हणत मी घड्याळ पाहिलं. ’सो सॉरी, मला थोडा उशीर झाला. आता मी तुम्हाला आपल्या कंपनीबद्दल थोडी माहिती सांगते.’ असं म्हणत तिनं पुढचा पाऊण तास आमचं ’आपली कंपनी’ या विषयावर बौद्धिक घेतलं. कंपनी नासडॅकवर लिस्ट झाली तेव्हा सीएनबीसीवर झालेली सीईओची मुलाखत पासून कॅंटीनमध्ये कोणत्या दिवशी काय मेन्यु असतो ते सगळं सांगून झालं.

मग तिनं चार वेगवेगळ्या आकारमानाचे गठ्ठे आम्हा चौघांपुढे टाकले आणि म्हणाली, भरा आता हे. सत्तावीस ठिकाणी पत्ता आणि बावन ठिकाणी सह्या करून झाल्यावर मी बोटं चोळत बसलो, बाकीचे तिघे काही अगम्य फॉर्मसचा अर्थ लावत बसले होते. सुंदरी परत आली आणि मी रिकामा बसलेलो पाहून म्हणाली, अरे वा, बरंच लवकर आटोपलं. निदान पहिल्या दिवशीतरी एच आर च्या शाबासकीसारखी दुर्मिळ गोष्ट मिळावी हे काही कमी नाही. (मी तर विचार करतोय की रिझ्युमीमध्ये ’एच आर’ची शाबासकी मिळाली होती असं लिहून टाकावं!)

त्यानंतर आमची वरात निघाली ते माझ्या डेस्कपर्यंत. किती दिवस इथं बूड टिकणार माझं इथे हा विचार मी ’आवडली का तुझी जागा?’ या प्रश्नाबरोबर झटकला. ठेवणीतलं हास्य झळकावत मी म्हणालो, ती पलिकडची केबिनही चालली असती. या उत्तरावर सुंदरीच्या तोंडावर ’घोरं पापम’ असे भाव आले. माझ्या मुखकमलावरील प्रश्नचिन्ह पाहून ती म्हणाली, ती सीईओची केबिन आहे. मी मनातल्या मनात अद्याप माझ्या स्पर्शाने पावनही न झालेल्या त्या डेस्कवर डोकं आपटलं. नसता चहाटळपणा कोणी सांगितला होता, असं मी माझं मलाच ओरडलोही. सुंदरी नुसतीच हसली. तिच्या हसण्याचा आवाज चोहोबाजूला घुमतोय असं वाटलं. सुंदरीच्या शुभ्र दंतपंक्तींमधील सुळे जरा जास्तच लांब आहेत असंही वाटलं.

मी निमूटपणे डेस्कवर बसलो. लॅपटॉपही आला होताच, मग इनबॉक्समध्ये डोकं खुपसलं.

ठीक आहे तर, तु कामाची सुरुवात कर. आपण पुन्हा भेटूच. काही लागलं तर माझी केबिन कुठे आहे ते तुला माहित ’आहेच.’ सुंदरी जाता जाता म्हणाली.

जाता जाता पुन्हा एकदा हसली.

तिचं हसणं सगळीकडे घुमतं कसं? शिवाय ते जरा जास्तच लांब असणारे तीक्ष्ण सुळे! रामाचं नाव घ्यावं का मुंडक्यांच्या माळा घालणाऱ्या कालीमातेचं?

नविन ठिकाणी प्रश्ण पडायला लागले की हमखास समजावं, गाडी मार्गाला लागली.