आज भाविकचं लग्न होतं. भाविक माझा कॉलेजमधला मित्र. गेली बारा-तेरा वर्षं आम्ही एकमेकांना ओळखतो. इंजिनीयरिंगनंतर तो इतर बऱ्याच batchmates प्रमाणे MS करायला अमेरिकेत गेला होता आणि आमचा संपर्क कमी झाला.
मी मुंबईतच होतो. मग MS संपवून तो परत आला. बॅंगलोरमध्ये त्याने जॉब जॉईन केला. मेल्स, ओर्कुट वगैरे मधून आम्ही ख्याली-खुशालीची देवाणघेवाण करायचोच पण प्रत्यक्ष भेटणं खूपच कमी होतं.
मग अडीच वर्षांपूर्वी मी एक कंपनी जॉईन केली. विशाल, माझा इंजिनीयरिंगमधला आणखी एक मित्र त्या कंपनीत already होता हे मला माहित होतच. पण भाविकनेही हीच कंपनी काही महिन्यांपूर्वीच जॉइन केली होती. मग काय मला तक्रार करायला किंवा नव्या कंपनीत कोणी फारसं ओळखीचं नाही असं म्हणायला जागाच नव्हती.
रोज लंचच्या वेळी आम्ही एकत्र जमायचो आणि धुमाकूळ घालायचो. जुने जोक्स, जुने फ़ंडे, जुन्या आठवणी नित्य नव्याने चघळल्या जायच्या. लंचच्या वेळी माझं डेस्क म्हणजे सगळ्यात जास्त noisy अड्डा व्हायचा.
एकूणच एकाच wavelength मध्ये असल्याने भाविक माझा कॉलेजमध्ये होता त्याहीपेक्षा जवळचा मित्र झाला!
आज त्याचं लग्न होतं आणि मी मुंबईला परतणाऱ्या flight मध्ये बसून हा useless पोस्ट लिहितो आहे. काल संध्याकाळी बऱ्याच उशीरा एक मीटिंग ठरली आणि मी आजचा पूर्ण दिवस दिल्लीत घालवला. Delay झालेलं flight थोड्या वेळाने land होइल आणि तेव्हा त्याचं reception संपवून सगळे घरी गेलेले असतील.
काही गोष्टी निसटून गेल्याची खूप चुटपूट लागून राहते. You really feel miserable. कशाला दोष द्यायचा कळत नाही. आपल्या हाताबाहेर असणाऱ्या गोष्टींना का आयुष्यात कधी-कधीच जमून येणाऱ्या वाईट टायमिंगला.
ते काही असो, भाविकचं लग्न miss केल्याची टोचणी मी सहजासहजी विसरणार नाही.
